Αλλοιώνονται με τον καιρό οι θύμησες των ανθρώπων. Κι αρέσκεται ο χρόνος στην πορεία του να μπερδεύει τη φαντασία με την πραγματικότητα και αναπολώντας να ωραιοποιεί και ηρωποιεί καταστάσεις και πλάσματα. Απίθανο να ξεδιπλωθεί το κουβάρι της Κερύνειας, αφού έχουν εκλείψει, αναπόφευκτα, σημαντικοί κρίκοι της ανθρώπινης Κερυνειώτικης αλυσίδας...
Άφθονο το υλικό -γραπτό και οπτικοακουστικό- που αλιεύτηκε και συγκεντρώθηκε κυρίως διαδικτυακά, με αρχική πηγή την ομάδα του fb Κερύνειας Δρόμοι, η οποία υπήρξε και η πηγή έμπνευσης του ιστολογίου. Δύσκολη η ταξινόμηση και κατηγοριοποίηση των φωτογραφιών αλλά και η οργάνωση των πληροφοριών, καθώς η Κερύνεια άλλαξε πολλές φορές μορφή στο διάβα του χρόνου. Έτσι, η Κερύνεια του face-book μετατρέπεται σε Κερύνεια του e-book...
Διότι...
Στο ατέρμονο πέλαγος του χρόνου, χωρίς άγκυρα, λιμάνι, πυξίδα και τιμόνι, θα παράδερνε ο άνθρωπος αν έλειπαν οι μνήμες. Δεν θα είχε νόημα η ζωή χωρίς το πισωκοίταγμα. Τα βιώματα, οι εμπειρίες κι οι περιπέτειες του παρόντος γρήγορα γίνονται παρελθόν. Αυτό το παρελθόν που σφραγίζει την εποχή του, είναι ο παλμός κι η ανάσα του κάθε λαού, του κάθε τόπου...
Αν ο χρόνος απαλύνει τον πόνο, αμβλύνει τα πάθη, επουλώνει τις πληγές που φαίνονται και δε φαίνονται, όμως δεν κατάφερε ν' αγγίξει τις μνήμες... Ερευνούν τα χαλάσματα, ξεθάβουν νεκρούς, φέρνουν στην επιφάνεια θραύσματα κι απομεινάρια... Χρειάζεται ξεδιάλυμα, συναρμολόγιση... Το κάθε τι κερυνειώτικο κάτι έδωσε, κάτι ξύπνησε. Ένα όνομα, ένα έθιμο, μια τοπωνυμία· κάτι άγγιξε, κάτι έσπειρε...
